Zamek Dover, Kent

Ulokowany na strategicznej pozycji zamek przez dziewięć stuleci strzegł najkrótszej drogi morskiej prowadzącej z Wielkiej Brytanii na kontynent i określany był jako „klucz do Anglii”.

Pierwsze fortyfikacje w miejscu, w którym znajduje się zamek zbudowali Rzymianie. Po inwazji w 43 r.n.e. zbudowali latarnię morską, aby poprowadzić statki do portu, a także niewielki gród.

W X wieku istniał tutaj anglosaski kościół będący prawdopodobnie częścią saksońskiego grodu obronnego. Wilhelm Zdobywca, zaraz po zwycięstwie pod Hastings w 1066 roku wzmocnił obronę, zlecając wykonanie robót ziemnych i budowę drewnianego zamku. Od tego momentu w zamku Dover nieprzerwanie przez dziewięć wieków znajdował się garnizon.

Z końcem XII wieku Henryk II nakazał przebudowę zamku, planując tu Wielką Wieżę, czyli potężną basztę gdzie można było zapraszać wyjątkowych gości, a także by stanowiła ostatnią linię obrony strategicznie ważnego zamku.

Po zakończeniu budowy Wielka Wieża wzniosła się na wysokość 25 metrów, a grubość jej murów sięgnęła 6,5 metra. Na najwyższej z trzech kondygnacji znajdowały się apartamenty króla, a Wielka Wieża stała się bramą do królestwa i symbolem władzy królewskiej.

Prace budowlane kontynuowano w pierwszej połowie XIII wieku pod rządami króla Jana i Henryka III, którzy ukończyli kolejne pierścienie murów obronnych otaczających wielką wieżę. W latach 1216-17 obrona zamku została dwukrotnie poddana próbie, gdy Dover wytrzymał długie oblężenie przez wojska prowadzone przez francuskiego księcia Ludwika, w celu wsparcia angielskich baronów buntujących się przeciwko królowi Janowi.

Po wiekach średnich zamek stracił na znaczeniu ale nadal gościł królewskie głowy w postaci Henryka VIII, królowej Elżbiety I i Karola I. W czasach napoleońskich oraz podczas II wojny światowej miała miejsce intensywna rozbudowa podziemi. Zorganizowano w nich centrum dowodzenia, skąd kierowano ewakuacją Dunkierki (operacja „Dynamo”), oraz szpital polowy.

W XIX wieku odnowiono ogrody oraz wieżę obronną, ale zamek udostępniono dla zwiedzających dopiero w latach 70. XX wieku.